کد مطلب:134106 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:119

کشتار، خونریزی، غارتگری، جنایت
خطبه های گرم و آتشین حسین (ع) یكی پس از دیگری در روز عاشورا ایراد می گردید اما برای آن مردمی كه «قلوبهم كالحجارة او اشد قسوة» كمترین اثر نداشت و همچنان به كشتار مردان فضیلت و انسانهای اجتماع سرگرم بودند و در برابر حقیقت شمشیر می كشیدند، حكومت یزید در آن روز كثیفترین جنایتها را انجام داد و رذالت و بی شرمی را به پایان رساند، كشتند، سوزاندند، آتش زدند، غارت كردند، سرزمین مقدس طف در آن روز صحنه ی پیكاری خونین بود، در یك سوی چهره های نورانی كه در آن خدا، فضیلت، آزادمردی و شرف خوانده می شد قرار داشتند و در سوی دیگر جرثومه های ننگی در قالب انسان!!! دیده می شدند


كه در صورتهایشان ناپاكی، درندگی، توحش، ذلت و بردگی به خوبی نمایان بود، آنچه كه بین این دو جبهه رد و بدل می گشت شمشیر بود و نیزه و تیر، آن روز نزدیك به پایان شد در حالیكه پیكره های بی جان آن رادمردان شریف كه مرگ شرافتمندانه را از زندگی با جباران و ستمگران به مراتب بهتر می دانستند صفحه ی زمین طف را زنیت داده بود، آفتاب آن روز غروب كرد در حالیكه افق تیره و سیاه بشریت- به علت آن نهضت خدائی- آرام آرام می رفت تا روشنی گیرد، خورشید آن روز- به دنبال شهادت امام سوم (ع) افول نمود ولی با آن غروب از یك سوی ستاره ی افول شدای اسلام با نور خیره كننده و جلوه ی بیشتری درخشیدن آغاز كرد و از سوی دیگر حكومت آل امیه و آل جباران ستمگر با ننگ و رسوائی در اعماق ظلمت و تاریكی تاریخ بسرعت فرومی رفت.